Obiekty z cyklu zatytułowanego "Dzika barć" swoją budową nawiązują do form oraz struktur naturalnych, organicznych tworów powstałych na gałęziach i we wnętrzach drzew za sprawą leśnych pszczół. Szkło, szczególnie to formowane metodami hutniczymi, ma w sobie wiele cech, które z łatwością przyporządkować możemy do świata przyrody. Moment nawinięcia na piszczel gorącej porcji materiału z donicy pieca hutniczego od zawsze kojarzył się artystce z postacią miodu. Barwa, odbicie światła, optyka i praca tych dwóch tworzyw wydają się więc bardzo sobie bliskie. Podobieństwo dostrzec można nie tylko w walorach wizualnych, ale również w samym procesie wytwórczym, w którym fundamentalną cechą jest jedność, wizja wspólnego celu i umiejętność pracy w grupie. W przypadku pszczół będzie to moment zbierania i magazynowania nektaru. Podczas realizacji obiektu ze szkła - wzajemna obserwacja i zgranie zespołu hutniczego. Wszystko to jednak sprowadza się do sytuacji, w której stajemy się "świadomie obecni". Nie jesteśmy bowiem samotnymi jednostkami istniejącymi w próżni. Stanowimy część większej całości, a natura w prosty sposób nieustannie nam o tym przypomina.
Cykl "Dzika barć" jest częścią składową serii funkcjonującej pod hasłem "OD-NOWA". W projekcie tym artystka swoją uwagę koncentruje na tematyce zmian klimatycznych i destrukcji, jaka dokonuje się za sprawą ekspansywnej działalności człowieka na środowisko naturalne. Elementem łączącym każdą z form jest żywioł ognia. Odbite na powierzchni szkła struktury oraz organiczne formy są dokumentacją tego, co uległo w jego płomieniach nieuchronnej destrukcji, jednocześnie otwierając przestrzeń na nowe. Z jednej strony prezentując ogień jako niszczycielską, z drugiej zaś kreującą naturę.